مه نو می نماید امشبم از آسمان ابرو

قدح کج کرده می آید اشارتهای آن ابرو

تعالی الله چه نقشی دلفریب است این نمی دانم

که جوهر در دم تیغ است یا ناز اندر آن ابرو

به این انداز در اندیشهٔ صید که می تازد

که عمری شد همان افکنده است ازکف عنان ابرو

اشارت محو حیرت کن که در بزم تماشایش

به رنگ ماه نو در چشم می گردد نهان ابرو

نه گلشن نرگسی دارد نه دریا موج می آرد

به عالم فتنه می کارد همان چشم و همان ابرو

چرا در خاک و خون ننشاندم دردی که من دارم

چو تیر افکنده است از خویش دورم آن کمان ابرو

خرابی می کنم تعمیر نازی در نظر دارم

ز بخت تیرهٔ من وسمه ای می خواهد آن ابرو

ز غفلت شکوه ها پرداختم اما نفهمیدم

که خوبان را تغافل گوش می باشد زبان ابرو

جهانی را تحیر بسمل ناز تو می بینم

نمی دانم چه تیغ است اینکه دارد در میان ابرو

به یاد چین ابروی تو دریا را ز امواجش

شکستی می کشد بر دوش چندین کاروان ابرو

اشارت هم به ایمای خیالش بر نمی آید

اگر بر اوج استغنا نباشد نردبان ابرو

به وضع سرکشی لطف تواضع دیده ام بیدل

به چشم مصلحت تیغم به عرض امتحان ابرو